Niks mis met je comfortzone

Parachute springen
Ik ben op Texel. Fijn huis, vrij uitzicht. In de zomer is het nog mooier zegt de  eigenaar. Dan bloeien de lupinen. En links zie je het vliegveld van Texel. Van daar kun je ook parachutespringen. Als je hier op het terras zit zie je ze hun sprong maken.

Uit je comfortzone?
Er komt een herinnering boven. We hebben zwemles. Ik ben een jaar of 13. Ik hou van zwemmen en van de lage duikplank duiken. We moeten van de hoge. Eng. Ik wil niet en maak dat halfslachtig kenbaar aan de leraar die veel ouder is, en niet bekend staat om zijn zachtaardige aanpak.  Voor onze gymleraar is er geen enkel probleem, die weet in de jaren 70 van de vorige eeuw wel raad met schijterds zoals ik. Trap op, hij achter me aan. Bibberend op het randje van de plank krijg ik een duw. 40 jaar later kan ik  de schaamte, de vernedering en de angst van dat moment nog oproepen.

Of toch niet?
Volgens mij is met je comfortzone niks mis. Je comfortzone is het huis waarin je fijn woont. De baan waar je door de jaren heen met plezier naartoe gaat.  De vriendin die je al 20 of 30 jaar kent en met wie je alles kunt bespreken. De rituelen door het jaar heen waar je plezier aan beleeft. Een middag in je joggingbroek op de bank hangen. We floreren allemaal bij veiligheid, vertrouwdheid en een zekere mate van voorspelbaarheid.

Van sleur..
Wat volgens mij vaak bedoeld wordt met uit je comfortzone komen is uit je sleurzonekomen.
Aan de ene kant de plek in je leven waar niks meer gebeurt. Waar voorspelbaarheid niet staat voor comfort, maar voor saai en ingedut. Voor teveel zinloze zaken en verplichtingen. Leidend tot een “bore-out”.
De andere kant, waar je een “burn-out” van kunt krijgen, is ook sleur: rennen, vliegen, draven. Druk, druk, druk, zonder tijd om te ontspannen. Het gevoel geen grip meer op zaken te hebben.
Dingen die je in je hart heel graag wilt, niet doen. Je bent ergens ontevreden of ongelukkig over en laat het zoals het is omdat je tobt, je schuldig voelt, geen nee durft te zeggen, beren op de weg ziet ….. Je neemt genoegen met een leven waarin je nooit echt recht doet aan je dromen, je wensen. Terwijl je dat wel graag wilt.

Naar kleur..

Wat dan wel?
–   kies voor je eigen kleur. Wees blij met je eigenaardigheden die je maken tot de mens die je bent. Wees ook eens kwetsbaar Laat jezelf zien.

–  Geef je dromen voorrang boven je angst. Kies voor vrijheid, leer nieuwe vaardigheden, ontmoet nieuwe mensen.
Stretch jezelf een beetje. Want hoe comfortabel is het om jezelf klein te houden of ergens in te blijven hangen terwijl alles in je roept dat je er uit wilt. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Zoals het spreekwoord zegt “men lijdt het meest door het lijden dat men vreest”.

– Maak keuzes die bijdragen aan het behalen van je persoonlijke doelen. Die je leven zinvol maken en betekenis geven. Leef je diep gevoelde verlangens en dromen, ook al weet je niet altijd zeker hoe het uitpakt. Bij keuzes “van het hart” worden nu eenmaal geen garanties geleverd.

– Doe! Ook als je dat eng of spannend vindt. Zet kleine, concrete én uitdagende stappen. Als je spreken in het openbaar eng vindt (en dat wel graag wilt) eis dan niet meteen van jezelf dat je een verhaal voor een groep moet houden. In een vergadering  je mond open doen en je mening geven is dan al een grote overwinning. Van daaruit elke keer een stapje verder totdat je wel voor die groep staat.

Maak jij de sprong?

Mijn gymleraar haalde mij niet uit mijn sleurzone want ik voelde me onveilig; beroofd van een eigen keuze.  Het was nooit mijndroom om “van de hoge” te springen en heb het daarna ook nooit meer gedaan. Net zo min als ik parachute ga springen. Andere dromen en doelen. 

Beken kleur. En als het jouw droom is maak jij die parachutesprong wel:

“There is freedom waiting for you,
On the breezes of the sky,
And you ask “What if I fall?”
Oh but my darling,
What if you fly?” 
                                                               Erin Hanson